Twee weken geleden vertrok ik samen met Merel en Nadia naar Parijs: de stad van de liefde. Al twee keer eerder had ik Parijs bezocht, maar beide keren was ik nog erg jong en was sightseeing niet mijn prioriteit. Met een georganiseerde busreis vinkte ik destijds binnen no time alle hoogtepunten van de stad af zonder echt naar de gebouwen te kijken. Dat moest dit keer anders.
Girlpowermomentje
Op vrijdagmiddag vetrokken we vanuit Noord-Brabant richting Frankrijk. Waar we ook dit keer weer voor een busreis (of treinreis) hadden kunnen kiezen, bood Merel zich aan om achter het stuur te kruipen. Een gewaagde beslissing in de ogen van mij en Nadia, want mooi niet dat je mij ooit de ring van Parijs op zou krijgen. Ook Merel vond het stiekem best spannend. Zo kregen we met zijn drieën een lichte paniek aanval toen er een, voor ons, onbekend lampje op het dashboard begon te knipperen en ging het hellinkje trekken in de parkeergarage van Parijs op zijn zachts gezegd niet helemaal vloeiend. Maar hee, we zijn veilig aangekomen en veilig teruggekomen, dus een dikke shoutout naar deze chick, want had je mij achter het stuur gezet dan waren we waarschijnlijk ergens in Duitsland beland. #Girlpower
Note: dit is niet de Sacre Coeur, maar de Notre Dame
Le Sacre Coeur = Het Heilige Hart
Omdat Merel en ik allebei al wel eens in Parijs geweest waren, kozen we er voor om Nadia de regie in handen te geven. Nummer 1 op haar lijstje bleek de Sacre Coeur, ook wel bekend als het heilige hart. Je weet wel, die plek met die velen trappen waar straatverkopers je op een passief agressieve manier armbandjes aan proberen te meten. Zo wist ook Merel, wie als meisje van 12 in dit slinkse verkooppraatje trapte en ons al op de heenweg uitgebreid ingelicht had over de befaamde trucjes. Eenmaal bezig met onze workout van het jaar (lees: het beklimmen van de trappen) duurde het dan ook niet lang voor de eerste armbandjes zo goed als aan onze polsen geschoven werden. Met een grote boog en een nerveus lachje scheerden we ons weg waarna we van een afstandje besloten de boel eens goed te observeren. Conclusie: de beste heren hebben die dag niet veel verdiend.
‘I can make you look pretty’
Na een bezoek aan de Sacre Coeur kan een korte wandeling door Schilderswijk Montmartre natuurlijk niet ontbreken, dus begeven we ons richting het plein waar, normaal gesproken, talloze schilders hun uiterste best doen om ‘mensen mooier te laten lijken’. Althans, zo blijkt. Want de eerste de beste man die mij ervan wil overtuigen dat ik echt een tekening van mezelf moet laten maken, zegt er doodleuk bij dat hij me dan ‘veel knapper kan laten lijken’. Laten we hopen dat hij die zin niet als standaard verkooppraatje gebruikt, want in dat geval zal ook hij die dag niet veel verdiend hebben.
Een selfie met de Mona Lisa
Nummer twee op de lijst met bekende toeristentrekpleisters die we moeten bezoeken is het Louvre. Ook hier ben ik bekend, maar dan natuurlijk wel alleen buiten. Wanneer je een bustour doet, krijg je immers maar net de kans om een selfie met de Eiffeltoren te maken en naar de wc te gaan, laat staan dat je een uitgebreid bezoek aan het Louvre kunt plegen. Over selfies gesproken: die werden er die dag een hoop gemaakt. Niet met mij natuurlijk, maar met de Mona Lisa. Ik vraag me oprecht af welke herinnering mij beter bij zal blijven: de dringende massa van mensen die krampachtig proberen een goede hoek te vinden voor de foto óf het schilderij zelf.
Gierige Nederlanders
Normaal gesproken zou ik mezelf niet beschrijven als een typische Gierige Nederlander op vakantie, maar in dit geval ging het ons meer om de quality time met zijn drieën dan om de reis zelf. Daarom hebben we er vanaf dag 1 een sport van gemaakt om onze trip naar Parijs zo goedkoop mogelijk te maken. Het hotel waar we verbleven bevond zich net in de buitenwijk van Parijs wat ons een overnachting van slechts 20 euro p.p. per nacht opleverde. Als ontbijt kozen we voor krentenbollen en eierkoeken van de Jumbo en zelfs aan flessen frisdrank was gedacht. ( voordeel van met de auto reizen ) Ook in Parijs zelf letten we op de kleintjes: de toeristen metro kaart vervangen we door een standaard dagkaart, het Louvre bezoeken we gratis ( voordeel van jong zijn ) en de macarons van Ladurée vervangen we door een twee keer zo grote macaron van Paul. Onze grootste uitgave? Dat waren toch wel de drankjes op het terras. 6 euro voor een simpel biertje. Pijn-lijk.
Een schrijnend contrast
Om 23:00 sluiten we de dag af met uitzicht op de Eiffeltoren. Het mooi verlichtte monument omringd door, waarschijnlijk, de duurste woningen van Parijs, is een schrijnend contrast ten opzichte van dat wat we aantreffen wanneer we de volgende dag naar huis willen rijden. In de wijk van ons hotel lijken alle zwervers van Parijs samengekomen te zijn. Niets is echter minder waar. Ook vrijdagavond en zaterdagochtend konden we al niet om de daklozen heen. Wanneer we de straat in lopen, worden we bevangen door een hevig prikkende lucht die vol op onze ogen en longen slaat. Om ons heen zien we agenten hopen kleding besprayen met pepper spray. Dit om te voorkomen dat de kleding hergebruikt blijft worden en op deze manier verspreid over de straat zal eindigen. Aangedaan stappen we de auto in: een goede reminder dat niet alles wat je op social media ziet ook daadwerkelijk voor iedereen op gaat. En zelfs, of misschien juist, Parijs haar donkere kanten kent.
Ben jij wel eens in Parijs geweest? Wat vond jij het mooist?